Van Ulaanbaatar naar Irkoetsk en het Baikalmeer

Dag 10: op naar Rusland ….

Na nog een ochtend door Ulaantbaatar te hebben rondgelopen en de plaatselijke enorm grote en rijk uitgerustte Bijenkorf te hebben bezocht, waar we ondermeer een paar nieuwe schoenen voor mij kochten omdat de andere kapotgelopen waren, vertrokken we in de middag onder begeleiding van de gids met een busje naar het station. Het inchecken verliep voorspoedig, al kwam er uiteraard weer even een paspoortencontrole aan te pas. De trein was dit maal van Russische makelij. Sober en degelijk en niet zo zeer ingericht op zaken als comfort of ‘uitstraling’. Er kwam nog even een timmerman aan te pas om ons raam met authentiek houten kozijn te openen en dat is wel zo fijn, want airco is er niet. We zijn blij dat we wederom een coupe met zijn tweeën hebben en de ‘buren’ kennen we inmiddels: Arjan en Linde. De trein vertrekt stipt op tijd en voert ons urenlang door het prachtige landschap van Noord Mongolië naar de grens met Rusland.

Ergens in de avond arriveren we bij de grens. De mongoolse wagonbegeleidsters komen onze coupe in om de ramen te sluiten, de gordijnen dicht te dicht te doen en een luik in het plafond van de nis waarin onze bagage ligt open te maken. ‘Dat is voor de Russische douane’, zegt ze in gebrekkig engels, waarna ze ons een pakketje zorgvuldig in te vullen formulieren aanreikt. De trein komt tot stilstand en ik gluur door het gordijntje om te zien wat er buiten allemaal aan de gang is. Daar staan flink wat militairen opgesteld. Sommigen zwaar bewapend, een aantal met gevaarlijk uitziende gemuilkorfde honden. Norse douaniers komen plotseling onze coupe in en sommeren ons om op de gang te gaan staan. De hele coupe wordt doorzocht, inclusief de nis in het plafond. Terwijl een speurhond ook al voorbij was gekomen. De man die alles heeft doorzocht geeft aan dat we weer naar binnen mogen. Een collega van hem, met een indrukwekkend grote pet, vraagt ons vervolgens onze paspoorten te geven en loopt er mee weg. Na dit voor ons best wel intimiderende gebeuren, is het ineens doodstil in de trein. Iedereen snapt dat dit geen jongens zijn die van een lolletje houden. Hoewel het al laat is en we erg moe zijn, wachten we maar op wat er verder komen gaat en dat duurt wederom een paar uur. We hebben te horen gekregen dat het felle TL-licht aan moet blijven tot de gehele procedure achter de rug is. ‘Je doet er notting an, so to say’. Eindelijk komen de douaniers terug en nadat iedereen zijn paspoort weer heeft, kunnen we onze bedjes gereedmaken en eindelijk gaan slapen. Het is dan al tegen half 3 ’s nachts. Het gehobbel van de trein heeft een soort van hypnotiserend en rustgevend effect en we vallen als een blok in slaap.

Na een goede nacht worden we de volgende ochtend tegen half negen wakker. Kijkend door het raam zien we in de verte het Baikalmeer opdoemen. Schitterend! Urenlang rijdt de trein langs de oevers van dit enorme meer. Bijna 640 km lang en 80 km breed, onvoorstelbaar zo groot. Omdat het weekend is zien we geregeld Russische dagjesmensen die op een van de vele kiezelstrandjes langs het meer liggen te zonnebaden. Een paar die-hards gaan zelfs het, naar het schijnt, steenkoude water in om even te zwemmen en/of af te koelen, want het is alweer aardig warm. In Ulaanbaatar hebben we inkopen gedaan en als ontbijt eten we onze eigen ingekochte broodjes met kaas en worst, met een heerlijk kopje nescafé.

Dag 11, Irkoetsk

Rond half 3 in de middag arriveren we in Irkoetsk op een prachtig en vrij druk station. Het is een komen en gaan van mensen en al snel zien we een blondine met een bordje ‘TIARA TOURS’. Zij is er om ons en zes andere Nederlandse reizigers op te halen om ons naar onze overnachtingsplaatsen te brengen. Ida en ik slapen in een hotel midden in het centrum. Buiten is het snikheet, maar binnen is er airco, een TV en supersnel internet/wifi. Omdat we niet lang in Irkoetsk zullen verblijven en toch wel het een en ander willen zien, besluiten we om direct de stad maar te gaan verkennen.

We slenteren rond op onze slippers en hebben tevoren al uitgezocht wat we willen bekijken. De gedownloade offline kaarten van Google maps bewijzen hun dienst. Na ca 3,5 km lopen bereiken we een prachtige in rood en blauw beschilderde kerk, de ‘Kazan-church’. Binnen blijkt er een Russisch Orthodoxe dienst bezig te zijn. Vrouwen dienen een sluier te dragen en daartoe staat er een mandje met doeken naast de deur. Het gaat er allemaal vrij ceremonieel aan toe en er wordt door een koor van vrouwen met zeer hoge stemmen schitterend gezongen. De mensen in de kerk worden gezegend en bewierookt.

Na ons bezoek aan deze kerk, besluiten we zig-zaggend door allerlei kleine straatjes terug te lopen naar het grote centrale plein naast ons hotel. Elke straat blijkt weer anders te zijn. Soms waan je, je in een stad als Parijs of Barcelona, dan weer loop je op een onverharde stoep tussen kleine, oude verweerde houten huisjes, die soms aan de Efteling doen denken. Uiteindelijk komen we na ruim 7 km. te hebben rondgelopen in het park op het centrale plein en drinken daar op een bankje een koud blikje bier dat we in één van de talrijke ‘mini-markets’ hadden gekocht. Na een uurtje te hebben gerust en mensen te hebben gekeken, hebben we honger gekregen en besluiten we een groot gebouw in te gaan waarin zich meerdere restaurants bevinden. Na even te hebben rondgekeken, lijkt de chinees de beste keus. Heerlijk eten ook hier weer, niet te vergelijken met de chinees thuis. Jammer van de kneiterharde muziek wat zowel de chinezen, mongolen als russen in een restaurant blijkbaar wel lijken te waarderen. Na het eten gaan we terug naar het hotel en liggen we na een verfrissende douche op een heerlijk zacht bed in onze kamer klaar voor België-Engeland. Ida valt al vrij snel in slaap, maar ik krijg de 1-0 nog wel mee. Leuk voor de Belgen. Daarna wordt het ook voor mij toch vechten tegen de slaap, mede door een klein wodkaatje en de 2^e helft haal ook ik niet meer.

Dag 12 Baikalmeer

Na het ontbijt worden we opgehaald om met een busje en 6 andere Nederlanders naar Listvjanka, een klein plaatsje aan het Baikalmeer, gebracht te worden. Het is ongeveer een uur rijden langs de Angara rivier, de rivier die nooit bevriest ook al is het min 40. We zitten in een mooi hotel, geheel opgetrokken uit hout. De gehele sfeer en entourage doet denken aan een mix van Tirol en het Gardameer. Listvkjanka blijkt een toeristisch plaatsje te zijn waar ook de russen graag vertoeven. Overal zie je bootjes en kraampjes met souvenirs en uiteraard de uitsluitend hier verkrijgbare gerookte Omul vissen. Je ruikt deze vissen al van ver af. We kopen er een op het marktje en peuzelen die later op het strandje op. De smaak is goed, rokerig, maar de geur is niet van je handen af te krijgen….. Na een poos te hebben rondgelopen keren we terug naar het hotel. We hebben het ook koud gekregen want het is hier 10 graden frisser dan in Irkoetsk en de zon laat zich ook al niet meer zien.

We eten ’s avonds bij het hotel, omdat we geen zin hebben om weer een keer ver te lopen. Bovendien willen we straks de finale van het WK gaan kijken, samen met Arjan en Linde. Zij zullen op onze kamer komen kijken omdat wij een bankstelletje hebben en zij niet. Uiteindelijk besluiten zij toch op hun eigen kamer te gaan kijken, want zij zijn moe van de 20 km lange hike-tocht die zij vandaag gemaakt hadden. Begrijpelijk! Bovendien is het ook al laat, want de finale start om 18 uur Moskou tijd, maar waar wij zitten is het dan al 11 uur ’s avonds. Het lukt vanwege de slaap maar ternauwernood om de wedstrijd uit te kijken. Jammer dat Kroatië niet gewonnen heeft. Na de wedstrijd duik ook ik mijn bed in en ben direct vertrokken. Ida was na de 4-1 al naar dromeland vertrokken.

Dag 13 treinreis naar Jekaterinenburg

De ochtend start grauw en miezerig. Ida en ik hebben voor het eerst deze reis wat uitgeslapen en om 9 uur zetten wij ons aan het ontbijt. We worden rond half 3 vanmiddag met een busje naar het station gebracht, dus we hebben de tijd om nog wat rond te lopen. Het weer nodigt daartoe echter niet enorm uit en we maken daarom een korte wandeling door het dorpje en keren dan terug naar onze kamer. Ik rommel daar nog wat met de foto’s op mijn laptop en dan moeten wij de kamer verlaten. We kunnen onze bagage bij de lobby neerleggen om nog een uur of drie in het stadje door te brengen. We besluiten om nog maar even naar het haventje te lopen en lunchen daar.

Om half drie staat het busje klaar en die rijdt ons, met nog een stop bij een supermarkt om voldoende eten en drinken in te slaan voor de reis, naar het station. Het wordt een lange reis dit keer, de langste van de hele tocht. In ruim 52 uur zullen we ongeveer 3.500 km overbruggen. Ondanks de drukte op het station vinden we al snel onze wagon en coupe. Deze trein is vergelijkbaar met de Russische trein die we hiervoor hadden, maar dan smoezeliger, alles plakt en het ruikt muf. Hoewel er gezegd was dat er geen restauratiewagon zou zijn, is die er dus wel en hebben we eigenlijk voor niks zoveel proviand ingeslagen…

Wij hebben ‘een geluk bij een ongeluk’ want in één van onze rugzakken is een fles douchegel kapot gebarsten, waardoor onze coupe meteen een heerlijke tropische kokosgeur krijgt. We moeten wel meteen aan de bak om alles schoon en zeepvrij te krijgen. De trein is inmiddels door de zware diesellocomotief in gang getrokken en we zoeven met het inmiddels ons bekende ‘knegedeng, knegedeng, knegedeng geluid richting Jekaterinenburg, waar we over twee dagen, laat in de avond zullen aankomen….