Ulaanbaatar Dag 5

Rond half vier in de middag arriveren we in Ulaanbaatar (Mongolië) en na een treinreis van 30 uur is het best fijn dat we eruit mogen. Al viel de reis, behalve de langdurige douaneperikelen, alles mee. Al snel zien we op het station een man met een bordje met onze namen erop. Hij brengt ons eerst langs een pinautomaat en dan vlot naar het hotel, dat midden in de stad ligt. Het hotel is schoon maar eenvoudig.

Ulaanbaatar is een grote en zeer uitgestrekte stad met 1 miljoen inwoners (1/3 van de totale bevolking). We zien een mix van stijlen en woonvormen. We zien zeer veel gers (bij ons ook wel als yurt bekend) die de mensen bij hun huisjes hebben staan. Verder zien we veel sovjet-achtige flatjes, kleine huisjes, schuurtjes, imposante klassieke gebouwen met beelden van mannen op paarden en helden uit het verleden, naast hypermoderne architectonische nieuwbouw. Het voelt enigszins Westers aan, maar toch ook weer niet….

In het hotel is wifi en kunnen we weer even communiceren met familie en vrienden. We hebben ook even contact met Annet, die samen met mij thuis in Delft al jaren schilderles heeft. Zij is hier al enkele weken en blijft in totaal ruim 3 maanden om vrijwilligerswerk te doen. Zij traint ondermeer artsen over met name autisme. We spreken af elkaar in de avond te ontmoeten in een moderne loungebar op de 23^e verdieping met een fantastisch uitzicht over de hele stad. Onder het genot van een pilsje en een heerlijke westerse maaltijd kletsen we bij.

Als Ida en ik weer huiswaarts keren is er op het grote plein een concert gaande en zien we al veel mensen in nationale kledij rondlopen, ter voorbereiding op het Naadam festival. We blijven even kijken en luisteren maar omdat we een korte nacht vol onderbrekingen hadden, gaan we toch maar bijtijds naar bed.

Dag 6 Terelj National Park

Om half 8 in de ochtend worden we wederom samen met Arjan en Linde met een busje opgehaald om naar het Terelj NP te gaan, alwaar we in een gerkamp zullen overnachten. Onderweg pikken we nog twee Nederlandse meiden op die ook meegaan naar dat kamp. Zij hebben inmiddels een week door de Gobi woestijn getrokken en tot dusver alleen bij locals in tenten geslapen, een heel avontuur… Deze meiden blijken ook deels hetzelfde programma als wij te hebben en maken tot Irkoetsk deel uit van ons reisgezelschap.

Na ongeveer 2 uur rijden komen we in het gerkamp aan en krijgen we een ontbijt aangeboden. Na het ontbijt staat voor Ida en mij een wandeling van een kilometer of 8 gepland. De temperatuur is aangenaam en het zonnetje schijnt ook lekker. Twee andere Nederlanders, een man van 71 en zijn vrouw, gaan met de wandeling mee. Beiden zijn ze al over de hele wereld geweest en zij maken nu dezelfde reis als wij, maar dan in omgekeerde richting. Bovendien rijden zij vanuit Beijing nog met een trein door naar Tibet. Respect, ook voor hun nog behoorlijk kwieke wandeltempo. De wandeling door de prachtige natuur is soms pittig met lange stukken ‘vals plat’, maar uiteindelijk bereiken we de zogenaamde ‘Turtle Rock’ (op de foto’s in serie twee is te zien waarom deze rock zo heet). We worden opgehaald door een busje, dat ons naar een prachtig mooi meditatiecentrum brengt, dat hoog in de bergen ligt. Ooit was het een geschenk voor de Dalai Lama, die het land bezocht. De latrines bij de ingang zijn werkelijk weerzinwekkend en de trap naar boven is stijl, maar het is al met al wel de moeite waard.

's Middags bezoeken we nog het 40 meter hoge megalomane beeld van Genghis Kahn. De leider en bedenker van het project destijds blijkt nu de president van Mongolië te zijn. Bizar groot is het beeld, waarin je van binnenuit met een lift en trappen omhoog kan om over de weide omgeving uit te kunnen kijken.

’s Avonds eten we met de andere toeristen in ‘de kantine’ en drinken we nog wat. We gaan er bijtijds in, want Ida en ik moeten om 5.10 uur alweer op om naar het gastgezin gebracht te worden in een ander deel van Mongolië en dat schijnt zo’n 230 km rijden te zijn.

Dag 7 Hustai NP, logeren bij een gastgezin

Tegen half 11 arriveren we in een prachtig groen, heuvelachtig gebied, maar het heeft de hele reis al pijpenstelen geregend en ook nu giet het nog stevig door. We krijgen in de ‘hoofd-ger’, waar de familie zelf woont, thee en een gefrituurd droog kaakje. De man des huizes is ook aanwezig en slurpt zijn noedels naar binnen zonder ons iets te zeggen of te begroeten. Vreemd. We voelen ons wat ongemakkelijk want niemand zegt eigenlijk iets. In een bed ligt een meisje met een mobiele telefoon een spelletje te spelen. Ook zij begroet ons niet. Na de thee staan de gastvrouw en onze chauffeuze, die er ook blijft slapen, ineens op en pakken onze tassen om die naar een andere ger te brengen. Ze wenken ons hen te volgen. Eenmaal in die ger, waar het muf en bedompt ruikt, steekt de gastvrouw voor ons een kacheltje aan met gedroogde koeienmest, die je overigens ook door de muffigheid heen ruikt. Daarna verlaten zij ons en sluiten de deur. Wij kijken elkaar eens aan en zeggen tegelijkertijd. Nou ja…. Morgen lachen we erom. Buiten plenst het maar door en het is pas elf uur.

Twee kinderen, een jongen en een meisje, komen ineens bij ons binnen. We besluiten ze hun kadootjes te geven en dat valt in goede aarde. ‘Dankjewel’ zegt het jongetje. Dat heeft hij geleerd van andere Nederlandse toeristen. Ze spelen ongeveer een uurtje bij ons in de ger en dan gaan ze ineens, met hun cadeau’s naar hun eigen ger. Even later brengt de gastvrouw ons twee borden dampende noedels, met stukjes vlees, aardappel en wortel en even snel als dat zij kwam verdwijnt zij weer. Het gerecht is een nationaal gerecht. Ik vind het wel smaken, maar Ida is er minder kapot van.

Buiten regent het nog steeds en gehuld in een poncho wagen we om beurten de tocht naar een ruim 200 meter verderop gelegen hokje: het toilet! Dat blijkt een kuil, waar je zelf als je klaar bent een flinke schep zand in moet gooien. De middag brengen we lezend op de bedden door. Die bedden bestaan overigens vooral uit een plank en wij vermoeden dat zij nu speciaal voor ons voorzien zijn van een dun dekje, zoals wij die vroeger thuis wel in een tuinstoel hadden liggen.

Tegen half vier is het eindelijk droog en lopen we met zijn tweeën wat rond op deze plek. Er lopen wel 80 paarden, koeien, schapen en geiten. Tegen zessen roept de vrouw des huizes dat we aan het diner kunnen. We worden uitgenodigd in hun ger. Binnen staan er twee dampende kommen, twee krukjes en voor twee mensen bestek. Het lijkt de bedoeling dat wij met zijn tweeën eten en dat de andere aanwezigen ons zwijgzaam gadeslaan. De maaltijd is dezelfde als die van de middag, alleen drijft alles nu in de bouillon. Ik vraag aan de gastvrouw, die een enkel woordje engels spreekt, of het vlees van het beest komt waarvan buiten de huid te drogen hangt. Dat blijkt zo te zijn, het is een geitje. We werken ons door de maaltijd heen en dan wordt ons gevraagd of we yogurt willen. Omdat we niet onbeleefd willen zijn zeggen we ja. Bij het zien van de kommetjes en de pan waaruit een en ander geschept wordt hebben we echter meteen al spijt. We zetten door en kauwen de yogurt met brokjes braaf door en bedanken hartelijk voor de heerlijke dis.

Hoewel we de hele dag al opgesloten hebben gezeten in onze eigen ger, zijn we blij dat we erin terug kunnen. We hebben nog een bodempje whisky en een beetje wijn en nemen het er even van….. Het is bijtijds donker en besluiten maar te gaan slapen. Wederom moeten we om 5.10 de volgende ochtend opstaan, om teruggereden te worden naar de hoofdstad, voor de opening van het Naadam Festival.

Ondanks het harde bed, slapen we redelijk en worden we ’s ochtend verwend met nescafe, drie gebakken eieren de man en witbrood. Daarna volgt de 2 ½ uur durende rit terug naar de stad.

Dag 8 Naadam Festival, de openingsceremonie

Onze medereizigers zijn natuurlijk benieuwd naar onze ervaringen bij het gastgezin. De twee andere Nederlandse meiden blijken bij hetzelfde gezin te zijn geweest. Zij herkenden veel van onze belevingen.

We gaan met flink wat andere passagiers die ook allemaal op reis zijn in een grote bus naar het stadion. Daar is het megadruk, met enorm veel mensen in de meest prachtige outfits. De show is prachtig en kleurrijk en het land wordt in al zijn facetten opgehemeld en bejubeld. Als tegen het einde van de show ook bankmedewerkers, piloten, dokters, leerkrachten en bouwvakkers al zwaaiend op de sintelbaan paraderen, wordt het ons wat te gortig. Zoveel vaderlandsverering zijn we niet gewend. Het doet vrij communistisch aan.

Op de markt na de openingsceremonie is het een drukte van jewelste. Overal mensen en kraampjes, waar je van alles kan kopen. Het lijkt een beetje op onze Koningsdag. We kijken allemaal onze ogen uit en genieten van alle indrukken. Tegen drie uur gaan we de bus weer in en worden we naar het hotel gebracht en worden om zeven uur in de avond weer opgehaald voor het avondprogramma.

We gaan naar een Mongools all you can eat wok-restaurant. Heerlijk eten dat op een gloeiend hete ronde schijf bereid wordt door koks, die het eten keren met een soort zwaarden. Daarna gaan we naar het grote plein voor een spectaculaire avondshow. Dat blijkt echter mee te vallen. Er treden een flink aantal in Mongolië bekende bands en zangers op. Snoeihard en met een belabberde geluidskwaliteit. De artiesten brengen voor ons onverstaanbare, mierzoete popsongs die op een eurovisie songfestival als een van de vele niemendalletjes roemloos ten onder zouden gaan. Alles wordt aan elkaar gepraat door een fanatiek schreeuwende man die het publiek steeds maar opzweept met een spreekstijl zoals wij die kennen van Jack van Gelder die uit zijn plaat ging in de tijd dat Nederland nog wel aanwezig was én wereldgoals op een WK voetbal maakte. Na drie nummers houden we het voor gezien en besluiten om met nog wat andere mensen die mee op excursie zijn om nog voor een pilsje naar de bar op 23 hoog te gaan. Daarna genieten we van een welverdiende nachtrust in een echt bed.

Dag 9 Paardenraces

Om half acht gaan we aan het ontbijt om met 8 personen en de gids van gisteren naar de paardenraces te gaan kijken. Die vinden plaats op zo’n anderhalf uur rijden, maar vanwege de ochtendspits moeten we op tijd vertrekken. In the middle of nowere zien we in het groene heuvellandschap duizenden auto’s en mensen. Het gaat volgens ons bij deze paardenraces om te zien en gezien te worden. Ook hier hebben de mensen zich weer flink uitgedost in de prachtigste kleren. Van de paardenraces zien we de aankomst van twee ritten. In beide ritten zijn de ruiters kinderen en zij rijden zonder zadel. De allerkleinsten racen voorbij op jonge paarden die niet ouder dan twee jaar zijn. Het is ondanks de koude wind een mooie dag, met af en toe zelfs een flauw zonnetje. Rond drieën keren we terug naar het hotel. Morgenmiddag gaan we weer op de trein en reizen we in ongeveer een etmaal tijd naar Irkoetsk in Rusland.