Dag 1 Beijing

Met een half uurtje vertraging vertrokken we vanuit Amsterdam naar Beijing. De vlucht verliep prima en na 9,5 uur arriveerden wij om 6:15 lokale tijd. In de aankomsthal was direct al de benauwde, drukkende hitte voelbaar. De buitentemperatuur was toen als 35 graden en de lucht erg vochtig. Na de nodige douaneformaliteiten werden we in de hal opgewacht door een Chinese man met een bordje van de touroperator in de hand. In de ochtendspits, die enorm is, reed hij ons naar het uiterste midden van de stad, omdat ons hotel bijna grenst aan het Plein van de Hemelse Vrede en de Verboden stad, waar Beijing in cirkels omheen gebouwd is. Op straat en in het verkeer is het een drukte van jewelste, maar ja wat wil je ook in een stad met 22 miljoen inwoners….

Omdat het vliegtuig iets vertraging had, moesten we in het hotel snel one bagage in de kamer leggen, want 10 minuten na onze aankomst stond er al een excursie door de stad gepland. In de lobby van het hotel maken we kennis met de gids van de dag, een jongedame met de naam Pjing. Verder gaat er ook nog ander stel uit Nederland mee. Arjan en Linde, die enkele dagen geleden getrouwd zijn. Het is hun huwelijksreis en zij blijken exact dezelfde tocht te gaan maken als wij en gelukkig klikt het goed.

De excursie start bij de Tempel van de Hemel: een tempel in een groot park waar veel locals in de schaduw een beetje verkoeling zoeken, hoewel ze ook allerlei sporten beoefenen. Met name chinezen op leeftijd zie je Kung Fu-achtige bewegingen maken, al dan niet met een zwaard in de handen. Verder wordt er veel gekaart en zie je mensen allerhande bordspelen doen. De tempel is fraai, maar het is eigenlijk te heet voor een dergelijke exercitie. De temperatuur is inmiddels al richting de 38 graden gestegen. We lopen met onze gids het park door en eindigen bij een zijdefabriek. Een aardige mevrouw legt in een notendop uit hoe ze zijden stoffen weten te maken uit de coconnetjes van de zijderups. Daarna ontpopt die mevrouw zich als een ware tell-sell verkoopster die ons probeert om tegen ‘aantrekkelijke’ prijzen lits-jumeaux zijden dekbedden aan te smeren. Aangezien we net gearriveerd zijn en de moord stikken van de hitte, zitten wij daar niet echt op te wachten. Gelukkig weten we de zaak snel te verlaten en stappen we bij de buren naar binnen. Dat blijkt een onder chinezen zeer populair restaurant. Héhé, eindelijk eten bij een echte Chinees….. en wat een verschil met wat je in Nederland krijgt zeg! Nee, hier geen no. 148, sambal bij ? Echt haute quisine en het smaakt allemaal heerlijk!

Na de lunch brengt de gids ons met een taxi naar het Plein van de Hemelse vrede. Een megagroot plein waarop ontzettend veel mensen lopen. Het is een kakafonie aan geluid, want de chinezen zijn nogal luidruchtig. Ze schreeuwen niet alleen, ze lopen ook gewoon naast je te boeren, te rochelen en te spuwen. Heel normaal hier allemaal: als je wat dwars zit, gooi het er uit. We lopen onder het levensgrote portret van Mao door een poort de Verboden Stad in. Prachtig mooi allemaal, grotendeels van hout gebouwd en alles al duizenden jaren oud. Wel erg toeristisch, het is superdruk en de temperatuur helpt ook niet echt mee. Het lijkt dan wel bewolkt, maar het is de smog die de zon tegenhoudt, de warmte blijft. Omdat we eigenlijk een nachtje slaap hebben overgeslagen, komt in de middag ook de zogenaamde man met de hamer zich af en toe even melden, maar we houden vol…. De excursie eindigt aan de andere zijde van de Verboden Stad en daar ligt ook ons hotel, waar de airco blijkt te werken en men over koud bier beschikt! ’s Avonds zijn we even met zijn tweeën om de hoek de fameuze Peking Eend gaan eten bij een klein lokaal restaurantje en het smaakte wederom heerlijk. Om half negen ’s avonds ging ‘onze kaars’ echt uit en konden we van een welverdiende nachtrust gaan genieten.

Dag 2 The Great Wall

Om 8 uur worden wij na het ontbijt samen met onze mede reizigers, Arjan en Linde, door een chauffeur opgehaald voor een bezoek aan de Chinese Muur. In de drukke ochtendspits duurt het zeker een uur voor we een beetje de stad uit raken. Het verkeer krioelt door elkaar heen. Fietsen, brommers, auto’s, rolstoelen, wandelaars, bakfietsen. You name it en het is er. Veel mensen zijn van top tot teen ingepakt en dragen grote lappen voor hun gezicht, vanwege de smog. Eenmaal de stad uit rijdt het lekker door en binnen de kortste keren doemen de bergen op en is de lucht ook mooi helder. De taxichauffeur, die geen woord Engels spreekt, maar google translate goed weet te gebruiken, helpt ons de tickets te kopen en wijst ons waar we heen moeten voor de shuttlebus en kabelbaan. Hij blijft in de hitte 4 uur op ons wachten.

Er zijn meer bezoekers vandaag die de muur willen zien en belopen. Eenmaal boven staan we dan op de Muur. Indrukwekkend hoe men dit ooit heeft kunnen bouwen. Ruim 7000 km. over de bergtoppen. Hoe en waarom vraag je je af. We lopen een kilometer of wat over de muur, waar de torentjes die er om de zoveel tijd staan, enige verkoeling bieden. Het is namelijk wederom drukkend warm: een graad of 37, met een felle zon en strak blauwe lucht. Na ruim 3 uur op de muur te zijn geweest dalen we met de kabelbaan weer af en genieten we van een wederom heerlijke lunch, met een ijskoud biertje. Na de lunch worden er bij enkele zeer vasthoudende verkopers, nog de broodnodige souvenirs gekocht, want morgenvroeg verlaten we China alweer. Met het busje keren we in een twee uur durende rit weer terug bij het hotel. ’s Avonds lopen Ida en ik nog even door het oude wijkje rond het hotel. Met onze lengte en lichte haren zijn we voor sommigen een echte bezienswaardigheid en wil men met ons op de foto. Na het eten gaan we vroeg op bed, want om 5.30 worden we al weer opgehaald voor de treinreis naar Ulaanbaatar in Mongolië.

Dag 3 en 4 De treinreis naar Ulaanbaatar (Mongolië)

De gids, die ondanks het zeer vroege tijdstip mooi op tijd komt, geeft ons de treintickets voor de hele reis. Er blijkt per land slechts één ticket te zijn, dat geldig is voor Ida en mij, maar ook voor het andere koppel. We zijn met zijn vieren dus de rest van de reis echt op elkaar aangewezen.

Op het station is het om 6 uur in de ochtend al enorm druk. We hebben flink pech want op het ticket blijkt er één cijfertje van het paspoortnummer van onze reisgenoot Arjan niet te kloppen. Het ticketbureau heeft een typfoutje gemaakt. De man en vrouw achter de balie zijn onverbiddelijk en laten hem beslist niet toe op het station. Arjan moet zijn ticket ergens op het overvolle plein aan laten passen en zich dan opnieuw melden, anders is het dus pech (voor ons alle vier dan). We bellen de gids die ons heeft weggebracht en die belooft om na een kwartiertje terug te zijn om te helpen en ze komt haar belofte na. Ida, Linde en ik zij al door de controle heen en moeten dus afwachten wat er nu gaat gebeuren. Het wachten duurt lang en de klok tikt alsmaar door. De trein gaat stipt om 7:27 vertrekken en wacht op niemand. Om 6:55 komt Arjan met de gids dan eindelijk uit de menigte tevoorschijn en gaat naar het hokje van de controleur. Gelukkig mag hij er dit keer door…. Pffffff …. we gaan de trein dus toch nog halen. Uiteindelijk is het als volgt opgelost: hij moest voor 2 euro een nieuw kaartje kopen voor een ritje naar het eerstvolgende dorp en dat kaartje aan de contoleur laten zien, i.p.v. de echte ticket. Bureaucratie…. I love it. Nou ja: ‘morgen lachen we erom, zullen we maar zeggen’.

Nu ik dit schrijf zitten we al ruim twee uur in de trein en het adrenalinepeil is bij iedereen weer gedaald. We hebben een mooie eigen tweepersoonscoupe, met luxe zijden drapperiën en dekentjes, een stapelbed, lakenpakket, een luxe zitstoel, 220 volt stroom en een eigen douche en wc, nou ja die moeten we delen met de (Chinese) buren. De airco doet gelukkig ook haar werk en de Mongoolse dames in hun prachtig blauwe stewardessenpakjes hebben inmiddels ook al twee maal koffie gebracht. Hier gaan we het best 24 uur volhouden…..

De reis verloopt voorspoedig en de tijd in de trein gaat best snel. Af en toe een loopje door het gangpad, bijvoorbeeld om de restauratiewagen te zoeken. Na vele coupes te hebben doorgelopen, kom ik uiteindelijk terecht in een smoezelige wagon, vol schreeuwende, rokende en rochelende mannen van de Chinese politie en douane. Er is niets meer te krijgen, behalve twee flessen bier. Gelukkig blijkt een uurtje later dat ‘onze dame in blauw’, die over het reilen en zeilen in onze coupe gaat, in haar eigen hokje op een soort warmhoudplaatje een grote pan Mongoolse bami aan het opwarmen is. Ik kijk haar lief aan en gebruik handen en voeten en ze glimlacht terug en brabbelt iets in het Mongools dat ik echt niet begrijp. Ze schud nee en maakt een gebaar dat ik weg moet. Even later staat ze echter toch ineens bij ons in de coupe en krijgen we beiden een grote dampende kom smakelijke bami met stukjes aardappel en vlees er in.

Om 20:15 uur arriveren we na een rit van bijna 12 uur bij de grens met Mongolië. De Chinese douanebeambten komen onze paspoorten en weer de nodige door ons opnieuw ingevulde formulieren innemen en verdwijnen vervolgens uit ons zicht. Onderwijl wordt de trein een grote hal ingereden en worden alle wagons losgekoppeld. We moeten in onze eigen coupe blijven en mogen tot nader order geen gebruik meer maken van het toilet. De wagons worden één voor één van een ander onderstel voorzien omdat er verschil in breedte van de rails in China en Mongolië bestaat. Het hele proces duurt alles bij elkaar een dikke 4 ½ uur. We zijn moe en alvast maar gaan liggen, maar ineens is daar de man van de douane weer om onze paspoorten terug te geven. Als iedereen weer van zijn of haar paspoort voorzien is gaat de trein om 1:30 eindelijk weer rijden. Nou ja, rijden …….

Na 200 meter stopt de trein alweer en stapt de Mongoolse douane binnen voor de paspoortcheck. Ook zij nemen er de tijd voor en komen ruim 1 ½ uur later pas weer terug. We waren al wat weggedommeld, omdat we alweer bijna 24 uur op waren, maar plots tikt de douanier op mijn hoofd en reikt me de paspoorten aan. Daarna vallen we echt als een blok in slaap.

Ik word tegen 8 uur wakker van de zon die boven de Gobi woestijn staat te branden. Het meest opvallend als je naar buiten kijkt is de weidsheid, altijd al mooi gevonden. Ik ga op zoek naar de smoezelige restauratiewagen, maar die blijkt er niet meer te zijn. In plaats daarvan is er in de nachtelijke uren een luxe en heerlijk gekoelde restauratiewagen één coupe voor ons aangekoppeld. We worden verwend met koffie, broodjes en een heerlijke omelet en betalen kan gewoon in euro’s. Op een klein stationnetje mogen we er voor het eerst in de hele reis even 10 minuutjes uit. De dames in het blauw houden strak de tijd in de gaten en zorgen dat iedereen weer op tijd binnen is, want de trein wacht op niemand……