Dag 19-21 Moskou, de laatste dagen van onze reis....

Dag 18 Moskou

Nu we Moskou bereikt hebben zijn we aan het einde van onze bijna 8.000 km lange treinreis gekomen. We zijn moe en nemen in het hotel eerst even een verfrissende douche. Het is nog erg vroeg in de ochtend en Ida gaat nog een uurtje slapen. Ik ben echter klaarwakker en benut de tijd om maar weer eens honderden foto’s op de laptop over te zetten en die al een beetje te bewerken. Tegen half 8 krijgen we trek en zetten wij ons aan het uitgebreide ontbijtbuffet in het hotel.

Vandaag willen we een deel van de stad gaan bekijken en ik heb in een reisboek over Moskou gelezen dat er vlak bij ons hotel een leuk wijkje is, met prachtige kathedralen en hippe eethuisjes. Het wijkje grenst aan de andere zijde ook nog eens aan het rode plein, dus dat kunnen we dan ook meteen even meepikken, hoewel we daar morgen met een gids ook al heen gaan.

Na 134 uur in de trein te hebben gezeten vinden wij het minder aanlokkelijk om meteen maar weer in de metro te stappen, hoewel je pal voor de deur van het hotel kan instappen. Google maps leert mij dat de loopafstand naar ‘de kerk van de Troosteres der Bedroefden’, die midden in het beoogde wijkje ligt, 6,8 kilometer bedraagt. Als ‘geoefende lopers’ achten wij dat haalbaar. We lopen een groot stuk van de route langs de oevers van de Moskva rivier die de stad doorsnijdt. Er is onderweg al veel te zien en ons besluit om te gaan lopen is een goed besluit geweest.

Hoewel het zaterdagochtend is, valt het ons op dat het op straat vrij rustig is, zeker als je bedenkt dat er circa 15 miljoen mensen in deze stad wonen. De straatjes en bebouwing doen een beetje aan Parijs denken. We passeren heel wat kathedralen, de ene nog mooier dan de ander. Op een gezellig pleintje komen we voor de eerste keer deze reis terrasjes tegen. We nemen wat de drinken en besluiten dat we nog verder zullen doorlopen richting het rode plein. Terug kunnen we altijd nog de metro of een taxi nemen.

Als we de wijk uitlopen komen we bij een van de bruggen terecht die de beide oevers verbindt. Aan de overkant zien we een tafereel dat er sprookjesachtig uitziet. We zien de rode muur die om het Kremlin heen gebouwd is en talrijke torens met gouden ui-vormige koepeltjes. Schitterend! Eenmaal de brug over lopen we recht op het icoon van Moskou af, de bontgekleurde Basiliuskathedraal. Het is er erg druk, want klaarblijkelijk is de straat die grenst aan het rode plein ook het startpunt van een klassieke autorally. 133 auto’s uit de periode 1930-1970 gaan om beurten van start. Naast Russische merken komen er ook wat Amerikaanse en Europese wagens voorbij. Het is een mooi en kleurrijk schouwspel en het decor draagt daar zeker aan bij.

Het rode plein zelf mogen we vandaag niet op. Het plein is afgezet met hekken en er staan honderden militairen klaar. Genodigden die zich in mooie kleren hebben gestoken lopen, na toestemming van de politie, met bossen bloemen door de controlepoortjes. Het blijkt, bij navraag aan een jongedame die naast me staat, dat een lichting militairen vandaag hun opleiding afsluit en dat ze op het rode plein beëdigd gaan worden. We blijven een poosje staan kijken, maar omdat alles nogal traag verloopt en het lange stilstaan pijn aan de benen begint te doen, besluiten we nog een kijkje in het GUM-warenhuis te nemen. In het warenhuis bevinden zich enorm veel luxe winkels, met de bekende merken. Door het gebouw heen zijn er als het ware overdekte straten en een Eurodisney-achtig muziekje moet de bezoeker in de gewenste koopstemming brengen. De meeste artikelen zijn echter onbetaalbaar.

Na dit bezoekje slenteren we terug naar het leuke wijkje om daar op één van de terrasjes nog wat te eten en een pilsje te drinken. Teruglopen zien we niet meer zitten, de voeten doen te zeer. Naast het terras is een metrostation en we besluiten de metro te nemen. Ik had in de reisgids al gelezen hoe een en ander in zijn werk gaat. Het schijnt als onbekende best lastig te zijn om je per metro door Moskou te vervoeren. Op de stations onder de grond staan er namelijk geen borden. In de metro wordt enkel de naam van het station in het Russisch omgeroepen. Het advies is tevoren goed op een metrokaartje te kijken en ontcijferen waar je instapt en waar je er uit moet en dan simpelweg steeds het aantal haltes waar de metro stopt te tellen. Verder werkt het net als in andere grote steden met duidelijke begin en eindpunten en kleuren voor de verschillende lijnen. Ik reken uit dat we twee haltes vanaf het instapstation moeten nemen en dat we dan bij het hotel zijn en dat blijkt te kloppen.

We komen kapot van het lopen aan in het hotel, de voeten dik en pijnlijk. Eerst maar even rustig zitten/liggen en tour volgen op de NOS app. Ook leuk, vooral omdat het met de Nederlanders goed lijkt te gaan in de rit naar Alpe d’Huez.

’s Avonds eten we in een straatje dat grenst aan het hotel. Daar bevindt zich een overdekt marktje met streetfood uit alle windhoeken. StrEAT heet het complex. Een hip gebeuren en het ziet er schitterend uit en het ruikt er heerlijk. We stoppen bij een Paëllakraampje en doen ons tegoed aan de smakelijke maaltijd. We nemen nog een wijntje en keren dan terug naar onze kamer. Het was een lange dag, met veel indrukken en we vallen al snel in een diepe slaap.

Dag 19 Excursie door Moskou

Om tien uur wacht de gids voor vandaag, een goed Engels sprekende jonge dame, ons op om samen met een Nederlands gezin met twee kinderen (van 20 en 17) het centrum van Moskou te verkennen en er wat meer over te weten te komen.

We starten op het rode plein en al snel blijkt dat de gids haar taak serieus neemt en haar uiterste best doet om ons alles te willen vertellen. De gehele Russische geschiedenis trekt aan ons voorbij. We horen van alles over Tsaren, de Romanovs en mensen als Lenin, Stalin, Chroetsjov, Jeltsin, Poetin. Alles en iedereen en vooral ook hun invloed op zaken, architectuur, het leven in Rusland en het maatschappelijk welbevinden enzovoorts wordt door de gids in rap Engels aangestipt en uitgelegd. Ida en ik kijken elkaar aan en zeggen zowat in koor tegen elkaar: ‘it was good, but too much’, zoals we ook vaak in een restaurant tegen de ober zeggen als we een te grote portie niet op kunnen. Maar goed, we moeten door tot het einde van de middag. Gelukkig stelt de Nederlandse vrouw die ook mee op excursie is enorm veel vragen, waardoor we nog veel meer te weten komen ; -) Wij schudden telkens angstvallig nee als de gids ons vraagt: ‘Any questions?’

Na het rode plein bezoeken we het GUM-warenhuis en krijgen we van onze gids wederom de nodige weetjes mee. Na een korte break voor een broodje en een dorstlesser gaan we de metrostations verkennen. Het ene station is nog mooier dan het andere en ze staan allemaal bol van de symboliek, die ook uit en te na wordt uitgelegd. De gids praat ook hier weer stoïcijns door, ook al is zij door de langsrazende metro’s totaal onverstaanbaar. We bezoeken een station of 6 en daarna volgt nog een bezoekje aan de kathedraal waar de leider van de Russisch orthodoxe kerk gevestigd is, zoals de paus op het Vaticaan. Ida mag niet naar binnen, omdat ze geen hoofddoekje heeft en dit keer liggen ze ook niet klaar in een mandje bij de deur. Wij wachten buiten op de rest van de groep en als die terugkomt maken we nog een rondvaart van een uur over de Moskva. Daarna is de excursie afgelopen en gaat ieder zijns weegs. Wij hanteren het zelfde recept als de voorgaande dag. Pilsje en wat te eten op het leuke pleintje, twee haltes metro en ’s avond eten bij StrEAT. Vietnamese noedelsoep wordt het dit keer. Heerlijk en spicy, maar geserveerd in twee enorme kommen: ‘good, but too much…..’

Terug in het hotel hebben we nog een app berichtje van Arjan en Linde gekregen. We spreken de volgende dag met hen af op het rode plein, zodat we nog even gezellig kunnen bijkletsen en afscheid van elkaar kunnen nemen, want ook zij vliegen de dag daarna terug Nederland, maar met een andere vlucht.

Nog één dag Moskou voor de boeg dus. Ik denk dat we vandaag niet al te veel zullen gaan doen. Waarschijnlijk nog wat souvenirs kopen en een beetje door de stad rondlopen, al ziet het er nu vanwege de regen wel erg nat en grauw uit buiten.

Ik sluit hiermee ons reisverslag af. Het was een mooie reis en ook erg leuk om onze belevenissen op te schrijven. Gezien de vele positieve reacties van onze volgers tijdens deze reis, werd dat ook gewaardeerd. Iedereen bedankt voor alle leuke en meelevende reacties. Moge de verhalen jullie allen inspireren om ook te gaan, of te blijven reizen.

Dag 13-18  de treinreis van Irkoetsk via Jekaterinaburg naar Moskou 

De reis van 52 uur naar Jekatarinaburg is eindeloos lang en ‘pittig’, mede ook door de hitte op de 2^e reisdag. De trein heeft geen airco, maar het raampje kan gelukkig wel een beetje open. Het slapen in de trein valt mee, het gehobbel en geluid van de rails begint te wennen. Aan boord doe je niet veel, je staart wat naar buiten, leest een boek of haakt, zoals Ida, een hertje en een uil.

Tijdens de reis eten we de door ons zelf gekochte spullen op. In de restauratiewagen hebben ze niet veel of de keuken is dicht. Een wulpse, niet al te knappe, russische dame, die voortdurend onder invloed van een stevig glaasje wodka lijkt te zijn, verzorgt de bediening en verkoopt me koud bier. Ze wil ook heel graag mijn cabinenummer weten, maar ik gebaar maar dat ik haar niet versta.

Na ruim twee (lange) dagen in de trein bereiken we tegen tienen ’s avonds eindelijk de stad Jekaterinaburg. We zijn blij dat we hier een tussenstop van een dag geboekt hebben en hebben te doen met de twee Nederlandse meiden die nu nog 31 uur verder door moeten tot aan Moskou.

Op het station staat een dame met een bordje in de lucht waarop staat: ‘Mr. Van der Brugge & Co’. Arjan en Linde worden door een andere chauffeur opgehaald en gaan naar een ander hotel. We spreken op de parkeerplaats met ze af dat we elkaar de volgende avond wel weer bij de trein zullen zien. ‘Onze’ dame brengt ons in haar kleine autootje met een bloedgang naar het Hilton hotel, midden in de stad. Geen idee waar we dat aan te danken hebben, wij hebben geen boeking voor het Hilton hotel gemaakt. Het blijkt echter toch allemaal te kloppen en we genieten met volle teugen van het schone, trendy en hypermodern ingerichte hotel. De stortdouche en minibar vallen in de smaak na de lange rit die we er op hebben zitten, evenals de schone, zachte en fris ruikende bedden.

In het hotel hangen enorm grote schilderijen van Russische militairen in allerlei olijke poses. Het geheel is geschilderd in vrolijk fel rood en wit. Later vernemen wij dat dergelijke schilderijen in de tijd van Chroetsjov verboden waren en vielen onder de categorie ‘niet-officiële Russische kunst’. Van een van de receptiemedewerkers, die wel vloeiend Engels spreekt, hoor ik dat sommige russische gasten nog steeds ernstig aanstoot nemen aan deze schilderijen en om die reden het hotel als zeer slecht beoordelen. Europeanen vinden deze schilderijen vaak juist prachtig en dat vinden wij ook. Vlot geschilderd met grove, rake kwaststreken.

Na een heerlijk en zeer uitgebreid ontbijt besluiten we de stad, die vrij westers aandoet, te gaan verkennen. We droppen onze bagage bij de receptie en gaan op pad. Jekaterinaburg is een vrij grote stad die zich bevindt op de scheidslijn tussen Azië en Europa, waarbij het Oeral gebergte een soort natuurlijke scheidslijn vormt. Er wonen zo’n 1,5 miljoen mensen en de stad kent een rijke historie, hetgeen wij ook zien aan de vele prachtige kerkgebouwen die wij tijdens onze wandeling door te stad tegenkomen.

De temperatuur is goed, maar helaas regent het in de ochtend wel flink door. Gehuld in poncho’s weten wij onszelf en de fotoapparatuur echter goed droog te houden. In de middag klaart het gelukkig op en bezoeken we een hypermodern complex dat men ter ere van Boris Jelstin, de eerste president van Rusland, heeft gebouwd. In het Jeltsin Center bevindt zich een conferentieoord en een bioscoop. Verder zijn er winkels en een restaurant en een kunstgalerie, waar op dit moment een expositie te zien is van werk van jonge kunstenaars (tussen de 25 en 35 jaar) uit Jekaterinaburg. Mooie kleurrijke en moderne werken zijn er tentoongesteld. Inspirerend!

Na het bezoek aan het Jeltsin Center lopen we terug naar het centrum van de stad. Het is lekker warm geworden en de zon breekt ook eindelijk door. We smullen van een grote pizza met koude biertjes bij een echte ‘Italiaan’ en geven onze voeten even rust. Ik schat in dat we toch al gauw een dikke 15 km. hebben rondgelopen en dat voel je wel.

Na deze heerlijk lunch en rustpauze komt Ida aan haar trekken. Er zijn verschillende ‘Passages’ met elk een enorm aantal hippe winkels, waar je de bekende merken tegenkomt. Na het shoppen en het inkopen van proviand voor de aankomende treinreis zitten we nog een uurtje in de zon op het plein waar een levensgroot beeld van Lenin staat. Uiteindelijk besluiten we terug te gaan naar ons hotel, waar we om 22 uur worden opgehaald voor de laatste treinetappe van 31 uur naar Moskou.

We nemen bij het hotel nog een wijntje en een biertje en laden onze telefoons en dergelijke op. Ook eten we nog wat in het restaurant, waar ze superlekkere dingen maken. Voor de laatste keer de komende twee dagen hebben we nog even via whatsapp contact met het thuisfront en stipt om 22 uur staat er een mevrouw in de lobby die mijn naam roept. Zij brengt ons, eveneens in een vrij pittig rijtempo, naar het station en nadat onze bagage door de röntgenpoortjes is gescand vinden we zelf trein #69 op spoor 7.

We leggen onze bagage in onze coupe, waar het tamelijk heet en bedompt is. Elke rit blijken de treinstellen steeds gedateerder te worden, maar ja… we moeten het er maar mee doen. We hebben nog ¾ uur voor vertrek en onze medereizigers Arjan en Linde hebben we in geen velden of wegen gezien. Het begint weer flink te regenen, maar desondanks blijft het nog steeds erg warm. We blijven naar ze uitkijken, maar als de trein op het punt van vertrekken staat gaan wij maar aan boord en sturen we even een sms-je naar Arjan. Zij antwoorden al vrij snel dat zij dit keer een ander wagonnummer dan wij hebben en dat bericht stelt ons gerust. De trein die langzaam in beweging komt wacht immers op niemand…..

Ida en ik nemen in onze coupe nog een glaasje omdat we ons meteen willen instellen op weer een tijdsverschil van 2 uur, maar de lange wandeling van vandaag hakt er toch in en we maken daarom maar vrij snel onze bedden in orde om vervolgens meteen in een diepe slaap te vallen.

Nog 1.667 km zijn we verwijderd van Moskou, waar we over 31 uur om 4 uur in de ochtend zullen arriveren. In totaal hebben we dan 134 uur in de trein gezeten en bijna 8.000 km afgelegd.

De volgende ochtend, nog steeds in de trein, blijkt uit enig sms-verkeer met Arjan dat zij pas in de middag uit Jekaterinaburg vertrekken. We zitten dus helemaal niet in dezelfde trein! We sms-en dat we elkaar dan misschien nog even kunnen ontmoeten als we allemaal in Moskou zijn. Zodat we nog even kunnen bijkletsen en elkaar gedag kunnen zeggen.

Deze reisdag duurt lang, het is warm en er zijn weinig stops. We besluiten om bijtijds te gaan slapen, want we moeten er weer vroeg uit.

Om 3 uur in de ochtend opent de provodniki, de dame die ons rijtuig bestiert, onze coupedeur en maakt in het russisch kenbaar dat we Moskou naderen. We pakken snel onze laatste spullen in en rijden dan de eerste voorsteden al door.

Om stipt 4:10 uur arriveren we in een druilerig Moskou. Na al het gereis per trein kunnen we nog 3 dagen uitrusten en genieten van alles wat deze stad ons nog brengen gaat. Op het station wacht een dame namens Tiara Tours ons op en brengt ons naar het hotel, waar we gelukkig meteen een kamer krijgen.

We zitten acht hoog en hebben uitzicht over de wijk en een deel van de stad.

Van Ulaanbaatar naar Irkoetsk en het Baikalmeer

Van Ulaanbaatar naar Irkoetsk en het Baikalmeer

Dag 10: op naar Rusland ….

Na nog een ochtend door Ulaantbaatar te hebben rondgelopen en de plaatselijke enorm grote en rijk uitgerustte Bijenkorf te hebben bezocht, waar we ondermeer een paar nieuwe schoenen voor mij kochten omdat de andere kapotgelopen waren, vertrokken we in de middag onder begeleiding van de gids met een busje naar het station. Het inchecken verliep voorspoedig, al kwam er uiteraard weer even een paspoortencontrole aan te pas. De trein was dit maal van Russische makelij. Sober en degelijk en niet zo zeer ingericht op zaken als comfort of ‘uitstraling’. Er kwam nog even een timmerman aan te pas om ons raam met authentiek houten kozijn te openen en dat is wel zo fijn, want airco is er niet. We zijn blij dat we wederom een coupe met zijn tweeën hebben en de ‘buren’ kennen we inmiddels: Arjan en Linde. De trein vertrekt stipt op tijd en voert ons urenlang door het prachtige landschap van Noord Mongolië naar de grens met Rusland.

Ergens in de avond arriveren we bij de grens. De mongoolse wagonbegeleidsters komen onze coupe in om de ramen te sluiten, de gordijnen dicht te dicht te doen en een luik in het plafond van de nis waarin onze bagage ligt open te maken. ‘Dat is voor de Russische douane’, zegt ze in gebrekkig engels, waarna ze ons een pakketje zorgvuldig in te vullen formulieren aanreikt. De trein komt tot stilstand en ik gluur door het gordijntje om te zien wat er buiten allemaal aan de gang is. Daar staan flink wat militairen opgesteld. Sommigen zwaar bewapend, een aantal met gevaarlijk uitziende gemuilkorfde honden. Norse douaniers komen plotseling onze coupe in en sommeren ons om op de gang te gaan staan. De hele coupe wordt doorzocht, inclusief de nis in het plafond. Terwijl een speurhond ook al voorbij was gekomen. De man die alles heeft doorzocht geeft aan dat we weer naar binnen mogen. Een collega van hem, met een indrukwekkend grote pet, vraagt ons vervolgens onze paspoorten te geven en loopt er mee weg. Na dit voor ons best wel intimiderende gebeuren, is het ineens doodstil in de trein. Iedereen snapt dat dit geen jongens zijn die van een lolletje houden. Hoewel het al laat is en we erg moe zijn, wachten we maar op wat er verder komen gaat en dat duurt wederom een paar uur. We hebben te horen gekregen dat het felle TL-licht aan moet blijven tot de gehele procedure achter de rug is. ‘Je doet er notting an, so to say’. Eindelijk komen de douaniers terug en nadat iedereen zijn paspoort weer heeft, kunnen we onze bedjes gereedmaken en eindelijk gaan slapen. Het is dan al tegen half 3 ’s nachts. Het gehobbel van de trein heeft een soort van hypnotiserend en rustgevend effect en we vallen als een blok in slaap.

Na een goede nacht worden we de volgende ochtend tegen half negen wakker. Kijkend door het raam zien we in de verte het Baikalmeer opdoemen. Schitterend! Urenlang rijdt de trein langs de oevers van dit enorme meer. Bijna 640 km lang en 80 km breed, onvoorstelbaar zo groot. Omdat het weekend is zien we geregeld Russische dagjesmensen die op een van de vele kiezelstrandjes langs het meer liggen te zonnebaden. Een paar die-hards gaan zelfs het, naar het schijnt, steenkoude water in om even te zwemmen en/of af te koelen, want het is alweer aardig warm. In Ulaanbaatar hebben we inkopen gedaan en als ontbijt eten we onze eigen ingekochte broodjes met kaas en worst, met een heerlijk kopje nescafé.

Dag 11, Irkoetsk

Rond half 3 in de middag arriveren we in Irkoetsk op een prachtig en vrij druk station. Het is een komen en gaan van mensen en al snel zien we een blondine met een bordje ‘TIARA TOURS’. Zij is er om ons en zes andere Nederlandse reizigers op te halen om ons naar onze overnachtingsplaatsen te brengen. Ida en ik slapen in een hotel midden in het centrum. Buiten is het snikheet, maar binnen is er airco, een TV en supersnel internet/wifi. Omdat we niet lang in Irkoetsk zullen verblijven en toch wel het een en ander willen zien, besluiten we om direct de stad maar te gaan verkennen.

We slenteren rond op onze slippers en hebben tevoren al uitgezocht wat we willen bekijken. De gedownloade offline kaarten van Google maps bewijzen hun dienst. Na ca 3,5 km lopen bereiken we een prachtige in rood en blauw beschilderde kerk, de ‘Kazan-church’. Binnen blijkt er een Russisch Orthodoxe dienst bezig te zijn. Vrouwen dienen een sluier te dragen en daartoe staat er een mandje met doeken naast de deur. Het gaat er allemaal vrij ceremonieel aan toe en er wordt door een koor van vrouwen met zeer hoge stemmen schitterend gezongen. De mensen in de kerk worden gezegend en bewierookt.

Na ons bezoek aan deze kerk, besluiten we zig-zaggend door allerlei kleine straatjes terug te lopen naar het grote centrale plein naast ons hotel. Elke straat blijkt weer anders te zijn. Soms waan je, je in een stad als Parijs of Barcelona, dan weer loop je op een onverharde stoep tussen kleine, oude verweerde houten huisjes, die soms aan de Efteling doen denken. Uiteindelijk komen we na ruim 7 km. te hebben rondgelopen in het park op het centrale plein en drinken daar op een bankje een koud blikje bier dat we in één van de talrijke ‘mini-markets’ hadden gekocht. Na een uurtje te hebben gerust en mensen te hebben gekeken, hebben we honger gekregen en besluiten we een groot gebouw in te gaan waarin zich meerdere restaurants bevinden. Na even te hebben rondgekeken, lijkt de chinees de beste keus. Heerlijk eten ook hier weer, niet te vergelijken met de chinees thuis. Jammer van de kneiterharde muziek wat zowel de chinezen, mongolen als russen in een restaurant blijkbaar wel lijken te waarderen. Na het eten gaan we terug naar het hotel en liggen we na een verfrissende douche op een heerlijk zacht bed in onze kamer klaar voor België-Engeland. Ida valt al vrij snel in slaap, maar ik krijg de 1-0 nog wel mee. Leuk voor de Belgen. Daarna wordt het ook voor mij toch vechten tegen de slaap, mede door een klein wodkaatje en de 2^e helft haal ook ik niet meer.

Dag 12 Baikalmeer

Na het ontbijt worden we opgehaald om met een busje en 6 andere Nederlanders naar Listvjanka, een klein plaatsje aan het Baikalmeer, gebracht te worden. Het is ongeveer een uur rijden langs de Angara rivier, de rivier die nooit bevriest ook al is het min 40. We zitten in een mooi hotel, geheel opgetrokken uit hout. De gehele sfeer en entourage doet denken aan een mix van Tirol en het Gardameer. Listvkjanka blijkt een toeristisch plaatsje te zijn waar ook de russen graag vertoeven. Overal zie je bootjes en kraampjes met souvenirs en uiteraard de uitsluitend hier verkrijgbare gerookte Omul vissen. Je ruikt deze vissen al van ver af. We kopen er een op het marktje en peuzelen die later op het strandje op. De smaak is goed, rokerig, maar de geur is niet van je handen af te krijgen….. Na een poos te hebben rondgelopen keren we terug naar het hotel. We hebben het ook koud gekregen want het is hier 10 graden frisser dan in Irkoetsk en de zon laat zich ook al niet meer zien.

We eten ’s avonds bij het hotel, omdat we geen zin hebben om weer een keer ver te lopen. Bovendien willen we straks de finale van het WK gaan kijken, samen met Arjan en Linde. Zij zullen op onze kamer komen kijken omdat wij een bankstelletje hebben en zij niet. Uiteindelijk besluiten zij toch op hun eigen kamer te gaan kijken, want zij zijn moe van de 20 km lange hike-tocht die zij vandaag gemaakt hadden. Begrijpelijk! Bovendien is het ook al laat, want de finale start om 18 uur Moskou tijd, maar waar wij zitten is het dan al 11 uur ’s avonds. Het lukt vanwege de slaap maar ternauwernood om de wedstrijd uit te kijken. Jammer dat Kroatië niet gewonnen heeft. Na de wedstrijd duik ook ik mijn bed in en ben direct vertrokken. Ida was na de 4-1 al naar dromeland vertrokken.

Dag 13 treinreis naar Jekaterinenburg

De ochtend start grauw en miezerig. Ida en ik hebben voor het eerst deze reis wat uitgeslapen en om 9 uur zetten wij ons aan het ontbijt. We worden rond half 3 vanmiddag met een busje naar het station gebracht, dus we hebben de tijd om nog wat rond te lopen. Het weer nodigt daartoe echter niet enorm uit en we maken daarom een korte wandeling door het dorpje en keren dan terug naar onze kamer. Ik rommel daar nog wat met de foto’s op mijn laptop en dan moeten wij de kamer verlaten. We kunnen onze bagage bij de lobby neerleggen om nog een uur of drie in het stadje door te brengen. We besluiten om nog maar even naar het haventje te lopen en lunchen daar.

Om half drie staat het busje klaar en die rijdt ons, met nog een stop bij een supermarkt om voldoende eten en drinken in te slaan voor de reis, naar het station. Het wordt een lange reis dit keer, de langste van de hele tocht. In ruim 52 uur zullen we ongeveer 3.500 km overbruggen. Ondanks de drukte op het station vinden we al snel onze wagon en coupe. Deze trein is vergelijkbaar met de Russische trein die we hiervoor hadden, maar dan smoezeliger, alles plakt en het ruikt muf. Hoewel er gezegd was dat er geen restauratiewagon zou zijn, is die er dus wel en hebben we eigenlijk voor niks zoveel proviand ingeslagen…

Wij hebben ‘een geluk bij een ongeluk’ want in één van onze rugzakken is een fles douchegel kapot gebarsten, waardoor onze coupe meteen een heerlijke tropische kokosgeur krijgt. We moeten wel meteen aan de bak om alles schoon en zeepvrij te krijgen. De trein is inmiddels door de zware diesellocomotief in gang getrokken en we zoeven met het inmiddels ons bekende ‘knegedeng, knegedeng, knegedeng geluid richting Jekaterinenburg, waar we over twee dagen, laat in de avond zullen aankomen….

5 dagen in Mongolië .... (dag 5 t/m 9)

Ulaanbaatar Dag 5

Rond half vier in de middag arriveren we in Ulaanbaatar (Mongolië) en na een treinreis van 30 uur is het best fijn dat we eruit mogen. Al viel de reis, behalve de langdurige douaneperikelen, alles mee. Al snel zien we op het station een man met een bordje met onze namen erop. Hij brengt ons eerst langs een pinautomaat en dan vlot naar het hotel, dat midden in de stad ligt. Het hotel is schoon maar eenvoudig.

Ulaanbaatar is een grote en zeer uitgestrekte stad met 1 miljoen inwoners (1/3 van de totale bevolking). We zien een mix van stijlen en woonvormen. We zien zeer veel gers (bij ons ook wel als yurt bekend) die de mensen bij hun huisjes hebben staan. Verder zien we veel sovjet-achtige flatjes, kleine huisjes, schuurtjes, imposante klassieke gebouwen met beelden van mannen op paarden en helden uit het verleden, naast hypermoderne architectonische nieuwbouw. Het voelt enigszins Westers aan, maar toch ook weer niet….

In het hotel is wifi en kunnen we weer even communiceren met familie en vrienden. We hebben ook even contact met Annet, die samen met mij thuis in Delft al jaren schilderles heeft. Zij is hier al enkele weken en blijft in totaal ruim 3 maanden om vrijwilligerswerk te doen. Zij traint ondermeer artsen over met name autisme. We spreken af elkaar in de avond te ontmoeten in een moderne loungebar op de 23^e verdieping met een fantastisch uitzicht over de hele stad. Onder het genot van een pilsje en een heerlijke westerse maaltijd kletsen we bij.

Als Ida en ik weer huiswaarts keren is er op het grote plein een concert gaande en zien we al veel mensen in nationale kledij rondlopen, ter voorbereiding op het Naadam festival. We blijven even kijken en luisteren maar omdat we een korte nacht vol onderbrekingen hadden, gaan we toch maar bijtijds naar bed.

Dag 6 Terelj National Park

Om half 8 in de ochtend worden we wederom samen met Arjan en Linde met een busje opgehaald om naar het Terelj NP te gaan, alwaar we in een gerkamp zullen overnachten. Onderweg pikken we nog twee Nederlandse meiden op die ook meegaan naar dat kamp. Zij hebben inmiddels een week door de Gobi woestijn getrokken en tot dusver alleen bij locals in tenten geslapen, een heel avontuur… Deze meiden blijken ook deels hetzelfde programma als wij te hebben en maken tot Irkoetsk deel uit van ons reisgezelschap.

Na ongeveer 2 uur rijden komen we in het gerkamp aan en krijgen we een ontbijt aangeboden. Na het ontbijt staat voor Ida en mij een wandeling van een kilometer of 8 gepland. De temperatuur is aangenaam en het zonnetje schijnt ook lekker. Twee andere Nederlanders, een man van 71 en zijn vrouw, gaan met de wandeling mee. Beiden zijn ze al over de hele wereld geweest en zij maken nu dezelfde reis als wij, maar dan in omgekeerde richting. Bovendien rijden zij vanuit Beijing nog met een trein door naar Tibet. Respect, ook voor hun nog behoorlijk kwieke wandeltempo. De wandeling door de prachtige natuur is soms pittig met lange stukken ‘vals plat’, maar uiteindelijk bereiken we de zogenaamde ‘Turtle Rock’ (op de foto’s in serie twee is te zien waarom deze rock zo heet). We worden opgehaald door een busje, dat ons naar een prachtig mooi meditatiecentrum brengt, dat hoog in de bergen ligt. Ooit was het een geschenk voor de Dalai Lama, die het land bezocht. De latrines bij de ingang zijn werkelijk weerzinwekkend en de trap naar boven is stijl, maar het is al met al wel de moeite waard.

's Middags bezoeken we nog het 40 meter hoge megalomane beeld van Genghis Kahn. De leider en bedenker van het project destijds blijkt nu de president van Mongolië te zijn. Bizar groot is het beeld, waarin je van binnenuit met een lift en trappen omhoog kan om over de weide omgeving uit te kunnen kijken.

’s Avonds eten we met de andere toeristen in ‘de kantine’ en drinken we nog wat. We gaan er bijtijds in, want Ida en ik moeten om 5.10 uur alweer op om naar het gastgezin gebracht te worden in een ander deel van Mongolië en dat schijnt zo’n 230 km rijden te zijn.

Dag 7 Hustai NP, logeren bij een gastgezin

Tegen half 11 arriveren we in een prachtig groen, heuvelachtig gebied, maar het heeft de hele reis al pijpenstelen geregend en ook nu giet het nog stevig door. We krijgen in de ‘hoofd-ger’, waar de familie zelf woont, thee en een gefrituurd droog kaakje. De man des huizes is ook aanwezig en slurpt zijn noedels naar binnen zonder ons iets te zeggen of te begroeten. Vreemd. We voelen ons wat ongemakkelijk want niemand zegt eigenlijk iets. In een bed ligt een meisje met een mobiele telefoon een spelletje te spelen. Ook zij begroet ons niet. Na de thee staan de gastvrouw en onze chauffeuze, die er ook blijft slapen, ineens op en pakken onze tassen om die naar een andere ger te brengen. Ze wenken ons hen te volgen. Eenmaal in die ger, waar het muf en bedompt ruikt, steekt de gastvrouw voor ons een kacheltje aan met gedroogde koeienmest, die je overigens ook door de muffigheid heen ruikt. Daarna verlaten zij ons en sluiten de deur. Wij kijken elkaar eens aan en zeggen tegelijkertijd. Nou ja…. Morgen lachen we erom. Buiten plenst het maar door en het is pas elf uur.

Twee kinderen, een jongen en een meisje, komen ineens bij ons binnen. We besluiten ze hun kadootjes te geven en dat valt in goede aarde. ‘Dankjewel’ zegt het jongetje. Dat heeft hij geleerd van andere Nederlandse toeristen. Ze spelen ongeveer een uurtje bij ons in de ger en dan gaan ze ineens, met hun cadeau’s naar hun eigen ger. Even later brengt de gastvrouw ons twee borden dampende noedels, met stukjes vlees, aardappel en wortel en even snel als dat zij kwam verdwijnt zij weer. Het gerecht is een nationaal gerecht. Ik vind het wel smaken, maar Ida is er minder kapot van.

Buiten regent het nog steeds en gehuld in een poncho wagen we om beurten de tocht naar een ruim 200 meter verderop gelegen hokje: het toilet! Dat blijkt een kuil, waar je zelf als je klaar bent een flinke schep zand in moet gooien. De middag brengen we lezend op de bedden door. Die bedden bestaan overigens vooral uit een plank en wij vermoeden dat zij nu speciaal voor ons voorzien zijn van een dun dekje, zoals wij die vroeger thuis wel in een tuinstoel hadden liggen.

Tegen half vier is het eindelijk droog en lopen we met zijn tweeën wat rond op deze plek. Er lopen wel 80 paarden, koeien, schapen en geiten. Tegen zessen roept de vrouw des huizes dat we aan het diner kunnen. We worden uitgenodigd in hun ger. Binnen staan er twee dampende kommen, twee krukjes en voor twee mensen bestek. Het lijkt de bedoeling dat wij met zijn tweeën eten en dat de andere aanwezigen ons zwijgzaam gadeslaan. De maaltijd is dezelfde als die van de middag, alleen drijft alles nu in de bouillon. Ik vraag aan de gastvrouw, die een enkel woordje engels spreekt, of het vlees van het beest komt waarvan buiten de huid te drogen hangt. Dat blijkt zo te zijn, het is een geitje. We werken ons door de maaltijd heen en dan wordt ons gevraagd of we yogurt willen. Omdat we niet onbeleefd willen zijn zeggen we ja. Bij het zien van de kommetjes en de pan waaruit een en ander geschept wordt hebben we echter meteen al spijt. We zetten door en kauwen de yogurt met brokjes braaf door en bedanken hartelijk voor de heerlijke dis.

Hoewel we de hele dag al opgesloten hebben gezeten in onze eigen ger, zijn we blij dat we erin terug kunnen. We hebben nog een bodempje whisky en een beetje wijn en nemen het er even van….. Het is bijtijds donker en besluiten maar te gaan slapen. Wederom moeten we om 5.10 de volgende ochtend opstaan, om teruggereden te worden naar de hoofdstad, voor de opening van het Naadam Festival.

Ondanks het harde bed, slapen we redelijk en worden we ’s ochtend verwend met nescafe, drie gebakken eieren de man en witbrood. Daarna volgt de 2 ½ uur durende rit terug naar de stad.

Dag 8 Naadam Festival, de openingsceremonie

Onze medereizigers zijn natuurlijk benieuwd naar onze ervaringen bij het gastgezin. De twee andere Nederlandse meiden blijken bij hetzelfde gezin te zijn geweest. Zij herkenden veel van onze belevingen.

We gaan met flink wat andere passagiers die ook allemaal op reis zijn in een grote bus naar het stadion. Daar is het megadruk, met enorm veel mensen in de meest prachtige outfits. De show is prachtig en kleurrijk en het land wordt in al zijn facetten opgehemeld en bejubeld. Als tegen het einde van de show ook bankmedewerkers, piloten, dokters, leerkrachten en bouwvakkers al zwaaiend op de sintelbaan paraderen, wordt het ons wat te gortig. Zoveel vaderlandsverering zijn we niet gewend. Het doet vrij communistisch aan.

Op de markt na de openingsceremonie is het een drukte van jewelste. Overal mensen en kraampjes, waar je van alles kan kopen. Het lijkt een beetje op onze Koningsdag. We kijken allemaal onze ogen uit en genieten van alle indrukken. Tegen drie uur gaan we de bus weer in en worden we naar het hotel gebracht en worden om zeven uur in de avond weer opgehaald voor het avondprogramma.

We gaan naar een Mongools all you can eat wok-restaurant. Heerlijk eten dat op een gloeiend hete ronde schijf bereid wordt door koks, die het eten keren met een soort zwaarden. Daarna gaan we naar het grote plein voor een spectaculaire avondshow. Dat blijkt echter mee te vallen. Er treden een flink aantal in Mongolië bekende bands en zangers op. Snoeihard en met een belabberde geluidskwaliteit. De artiesten brengen voor ons onverstaanbare, mierzoete popsongs die op een eurovisie songfestival als een van de vele niemendalletjes roemloos ten onder zouden gaan. Alles wordt aan elkaar gepraat door een fanatiek schreeuwende man die het publiek steeds maar opzweept met een spreekstijl zoals wij die kennen van Jack van Gelder die uit zijn plaat ging in de tijd dat Nederland nog wel aanwezig was én wereldgoals op een WK voetbal maakte. Na drie nummers houden we het voor gezien en besluiten om met nog wat andere mensen die mee op excursie zijn om nog voor een pilsje naar de bar op 23 hoog te gaan. Daarna genieten we van een welverdiende nachtrust in een echt bed.

Dag 9 Paardenraces

Om half acht gaan we aan het ontbijt om met 8 personen en de gids van gisteren naar de paardenraces te gaan kijken. Die vinden plaats op zo’n anderhalf uur rijden, maar vanwege de ochtendspits moeten we op tijd vertrekken. In the middle of nowere zien we in het groene heuvellandschap duizenden auto’s en mensen. Het gaat volgens ons bij deze paardenraces om te zien en gezien te worden. Ook hier hebben de mensen zich weer flink uitgedost in de prachtigste kleren. Van de paardenraces zien we de aankomst van twee ritten. In beide ritten zijn de ruiters kinderen en zij rijden zonder zadel. De allerkleinsten racen voorbij op jonge paarden die niet ouder dan twee jaar zijn. Het is ondanks de koude wind een mooie dag, met af en toe zelfs een flauw zonnetje. Rond drieën keren we terug naar het hotel. Morgenmiddag gaan we weer op de trein en reizen we in ongeveer een etmaal tijd naar Irkoetsk in Rusland.

dag 1 tot 4 Van Beijing naar Ulaanbaatar

Dag 1 Beijing

Met een half uurtje vertraging vertrokken we vanuit Amsterdam naar Beijing. De vlucht verliep prima en na 9,5 uur arriveerden wij om 6:15 lokale tijd. In de aankomsthal was direct al de benauwde, drukkende hitte voelbaar. De buitentemperatuur was toen als 35 graden en de lucht erg vochtig. Na de nodige douaneformaliteiten werden we in de hal opgewacht door een Chinese man met een bordje van de touroperator in de hand. In de ochtendspits, die enorm is, reed hij ons naar het uiterste midden van de stad, omdat ons hotel bijna grenst aan het Plein van de Hemelse Vrede en de Verboden stad, waar Beijing in cirkels omheen gebouwd is. Op straat en in het verkeer is het een drukte van jewelste, maar ja wat wil je ook in een stad met 22 miljoen inwoners….

Omdat het vliegtuig iets vertraging had, moesten we in het hotel snel one bagage in de kamer leggen, want 10 minuten na onze aankomst stond er al een excursie door de stad gepland. In de lobby van het hotel maken we kennis met de gids van de dag, een jongedame met de naam Pjing. Verder gaat er ook nog ander stel uit Nederland mee. Arjan en Linde, die enkele dagen geleden getrouwd zijn. Het is hun huwelijksreis en zij blijken exact dezelfde tocht te gaan maken als wij en gelukkig klikt het goed.

De excursie start bij de Tempel van de Hemel: een tempel in een groot park waar veel locals in de schaduw een beetje verkoeling zoeken, hoewel ze ook allerlei sporten beoefenen. Met name chinezen op leeftijd zie je Kung Fu-achtige bewegingen maken, al dan niet met een zwaard in de handen. Verder wordt er veel gekaart en zie je mensen allerhande bordspelen doen. De tempel is fraai, maar het is eigenlijk te heet voor een dergelijke exercitie. De temperatuur is inmiddels al richting de 38 graden gestegen. We lopen met onze gids het park door en eindigen bij een zijdefabriek. Een aardige mevrouw legt in een notendop uit hoe ze zijden stoffen weten te maken uit de coconnetjes van de zijderups. Daarna ontpopt die mevrouw zich als een ware tell-sell verkoopster die ons probeert om tegen ‘aantrekkelijke’ prijzen lits-jumeaux zijden dekbedden aan te smeren. Aangezien we net gearriveerd zijn en de moord stikken van de hitte, zitten wij daar niet echt op te wachten. Gelukkig weten we de zaak snel te verlaten en stappen we bij de buren naar binnen. Dat blijkt een onder chinezen zeer populair restaurant. Héhé, eindelijk eten bij een echte Chinees….. en wat een verschil met wat je in Nederland krijgt zeg! Nee, hier geen no. 148, sambal bij ? Echt haute quisine en het smaakt allemaal heerlijk!

Na de lunch brengt de gids ons met een taxi naar het Plein van de Hemelse vrede. Een megagroot plein waarop ontzettend veel mensen lopen. Het is een kakafonie aan geluid, want de chinezen zijn nogal luidruchtig. Ze schreeuwen niet alleen, ze lopen ook gewoon naast je te boeren, te rochelen en te spuwen. Heel normaal hier allemaal: als je wat dwars zit, gooi het er uit. We lopen onder het levensgrote portret van Mao door een poort de Verboden Stad in. Prachtig mooi allemaal, grotendeels van hout gebouwd en alles al duizenden jaren oud. Wel erg toeristisch, het is superdruk en de temperatuur helpt ook niet echt mee. Het lijkt dan wel bewolkt, maar het is de smog die de zon tegenhoudt, de warmte blijft. Omdat we eigenlijk een nachtje slaap hebben overgeslagen, komt in de middag ook de zogenaamde man met de hamer zich af en toe even melden, maar we houden vol…. De excursie eindigt aan de andere zijde van de Verboden Stad en daar ligt ook ons hotel, waar de airco blijkt te werken en men over koud bier beschikt! ’s Avonds zijn we even met zijn tweeën om de hoek de fameuze Peking Eend gaan eten bij een klein lokaal restaurantje en het smaakte wederom heerlijk. Om half negen ’s avonds ging ‘onze kaars’ echt uit en konden we van een welverdiende nachtrust gaan genieten.

Dag 2 The Great Wall

Om 8 uur worden wij na het ontbijt samen met onze mede reizigers, Arjan en Linde, door een chauffeur opgehaald voor een bezoek aan de Chinese Muur. In de drukke ochtendspits duurt het zeker een uur voor we een beetje de stad uit raken. Het verkeer krioelt door elkaar heen. Fietsen, brommers, auto’s, rolstoelen, wandelaars, bakfietsen. You name it en het is er. Veel mensen zijn van top tot teen ingepakt en dragen grote lappen voor hun gezicht, vanwege de smog. Eenmaal de stad uit rijdt het lekker door en binnen de kortste keren doemen de bergen op en is de lucht ook mooi helder. De taxichauffeur, die geen woord Engels spreekt, maar google translate goed weet te gebruiken, helpt ons de tickets te kopen en wijst ons waar we heen moeten voor de shuttlebus en kabelbaan. Hij blijft in de hitte 4 uur op ons wachten.

Er zijn meer bezoekers vandaag die de muur willen zien en belopen. Eenmaal boven staan we dan op de Muur. Indrukwekkend hoe men dit ooit heeft kunnen bouwen. Ruim 7000 km. over de bergtoppen. Hoe en waarom vraag je je af. We lopen een kilometer of wat over de muur, waar de torentjes die er om de zoveel tijd staan, enige verkoeling bieden. Het is namelijk wederom drukkend warm: een graad of 37, met een felle zon en strak blauwe lucht. Na ruim 3 uur op de muur te zijn geweest dalen we met de kabelbaan weer af en genieten we van een wederom heerlijke lunch, met een ijskoud biertje. Na de lunch worden er bij enkele zeer vasthoudende verkopers, nog de broodnodige souvenirs gekocht, want morgenvroeg verlaten we China alweer. Met het busje keren we in een twee uur durende rit weer terug bij het hotel. ’s Avonds lopen Ida en ik nog even door het oude wijkje rond het hotel. Met onze lengte en lichte haren zijn we voor sommigen een echte bezienswaardigheid en wil men met ons op de foto. Na het eten gaan we vroeg op bed, want om 5.30 worden we al weer opgehaald voor de treinreis naar Ulaanbaatar in Mongolië.

Dag 3 en 4 De treinreis naar Ulaanbaatar (Mongolië)

De gids, die ondanks het zeer vroege tijdstip mooi op tijd komt, geeft ons de treintickets voor de hele reis. Er blijkt per land slechts één ticket te zijn, dat geldig is voor Ida en mij, maar ook voor het andere koppel. We zijn met zijn vieren dus de rest van de reis echt op elkaar aangewezen.

Op het station is het om 6 uur in de ochtend al enorm druk. We hebben flink pech want op het ticket blijkt er één cijfertje van het paspoortnummer van onze reisgenoot Arjan niet te kloppen. Het ticketbureau heeft een typfoutje gemaakt. De man en vrouw achter de balie zijn onverbiddelijk en laten hem beslist niet toe op het station. Arjan moet zijn ticket ergens op het overvolle plein aan laten passen en zich dan opnieuw melden, anders is het dus pech (voor ons alle vier dan). We bellen de gids die ons heeft weggebracht en die belooft om na een kwartiertje terug te zijn om te helpen en ze komt haar belofte na. Ida, Linde en ik zij al door de controle heen en moeten dus afwachten wat er nu gaat gebeuren. Het wachten duurt lang en de klok tikt alsmaar door. De trein gaat stipt om 7:27 vertrekken en wacht op niemand. Om 6:55 komt Arjan met de gids dan eindelijk uit de menigte tevoorschijn en gaat naar het hokje van de controleur. Gelukkig mag hij er dit keer door…. Pffffff …. we gaan de trein dus toch nog halen. Uiteindelijk is het als volgt opgelost: hij moest voor 2 euro een nieuw kaartje kopen voor een ritje naar het eerstvolgende dorp en dat kaartje aan de contoleur laten zien, i.p.v. de echte ticket. Bureaucratie…. I love it. Nou ja: ‘morgen lachen we erom, zullen we maar zeggen’.

Nu ik dit schrijf zitten we al ruim twee uur in de trein en het adrenalinepeil is bij iedereen weer gedaald. We hebben een mooie eigen tweepersoonscoupe, met luxe zijden drapperiën en dekentjes, een stapelbed, lakenpakket, een luxe zitstoel, 220 volt stroom en een eigen douche en wc, nou ja die moeten we delen met de (Chinese) buren. De airco doet gelukkig ook haar werk en de Mongoolse dames in hun prachtig blauwe stewardessenpakjes hebben inmiddels ook al twee maal koffie gebracht. Hier gaan we het best 24 uur volhouden…..

De reis verloopt voorspoedig en de tijd in de trein gaat best snel. Af en toe een loopje door het gangpad, bijvoorbeeld om de restauratiewagen te zoeken. Na vele coupes te hebben doorgelopen, kom ik uiteindelijk terecht in een smoezelige wagon, vol schreeuwende, rokende en rochelende mannen van de Chinese politie en douane. Er is niets meer te krijgen, behalve twee flessen bier. Gelukkig blijkt een uurtje later dat ‘onze dame in blauw’, die over het reilen en zeilen in onze coupe gaat, in haar eigen hokje op een soort warmhoudplaatje een grote pan Mongoolse bami aan het opwarmen is. Ik kijk haar lief aan en gebruik handen en voeten en ze glimlacht terug en brabbelt iets in het Mongools dat ik echt niet begrijp. Ze schud nee en maakt een gebaar dat ik weg moet. Even later staat ze echter toch ineens bij ons in de coupe en krijgen we beiden een grote dampende kom smakelijke bami met stukjes aardappel en vlees er in.

Om 20:15 uur arriveren we na een rit van bijna 12 uur bij de grens met Mongolië. De Chinese douanebeambten komen onze paspoorten en weer de nodige door ons opnieuw ingevulde formulieren innemen en verdwijnen vervolgens uit ons zicht. Onderwijl wordt de trein een grote hal ingereden en worden alle wagons losgekoppeld. We moeten in onze eigen coupe blijven en mogen tot nader order geen gebruik meer maken van het toilet. De wagons worden één voor één van een ander onderstel voorzien omdat er verschil in breedte van de rails in China en Mongolië bestaat. Het hele proces duurt alles bij elkaar een dikke 4 ½ uur. We zijn moe en alvast maar gaan liggen, maar ineens is daar de man van de douane weer om onze paspoorten terug te geven. Als iedereen weer van zijn of haar paspoort voorzien is gaat de trein om 1:30 eindelijk weer rijden. Nou ja, rijden …….

Na 200 meter stopt de trein alweer en stapt de Mongoolse douane binnen voor de paspoortcheck. Ook zij nemen er de tijd voor en komen ruim 1 ½ uur later pas weer terug. We waren al wat weggedommeld, omdat we alweer bijna 24 uur op waren, maar plots tikt de douanier op mijn hoofd en reikt me de paspoorten aan. Daarna vallen we echt als een blok in slaap.

Ik word tegen 8 uur wakker van de zon die boven de Gobi woestijn staat te branden. Het meest opvallend als je naar buiten kijkt is de weidsheid, altijd al mooi gevonden. Ik ga op zoek naar de smoezelige restauratiewagen, maar die blijkt er niet meer te zijn. In plaats daarvan is er in de nachtelijke uren een luxe en heerlijk gekoelde restauratiewagen één coupe voor ons aangekoppeld. We worden verwend met koffie, broodjes en een heerlijke omelet en betalen kan gewoon in euro’s. Op een klein stationnetje mogen we er voor het eerst in de hele reis even 10 minuutjes uit. De dames in het blauw houden strak de tijd in de gaten en zorgen dat iedereen weer op tijd binnen is, want de trein wacht op niemand……

Welkom op ons Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens de reis die Ida en ik gaan maken. We reizen per spoor van Beijing naar Moskou. Via deze reislog kun je (als we wifi bereik hebben) regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart kun je zien waar we ons bevinden of geweest zijn.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Leo en Ida